• hendrik hol
  • contact
  • essays and poetry
  • photography
  • webshop
  • welcome
  • €0,00
  • hendrik hol
  • contact
  • essays and poetry
  • photography
  • webshop
  • welcome
  • €0,00
english, prose | proza

HaRPSiCHoRD: preview chapter 1

  • Posted By Hendrik Hol
  • on March 1,2009
THE AFTERGLOW spans the low horizon and puts the North sea in full blaze. Formations of cumulus clouds pass over stately high in purple, yellow and gold. The neighbors are standing on the dyke. They have no attention for the sun and its vibration of the evening song. They are having an argument. Always the same at eating time. They walk out of my view; their voices fade away. The window closes and I concentrate on my daily work. Today. I stay at home this evening. Don’t make my way outside. It is cold and drizzling. Don’t understand why they like to spend time outside in this cold with wrangling. In a minute they grin again to each other. Always the same song. I already said it. The curtains I slide. De heater is on twenty and in the kitchen the potatoes are on ninety. Just as the Brussels sprouts. Steamed vegetables. Lovely Holland. In a house at the dyke. Not very far from Amsterdam. The wind blows firm. It is fierce and it draughts through the chinks. But I don’t have them. Chinks. A green house. Most functional. The cold outside doesn’t bother me at all. Don’t have to look at it. Except when I go outside. Then I pull it nice and warm around me. You will not hear any complaint from me. For me all the weather is OK. If it hails or when the sun is shining. I love it all. That’s the way it is in this world. With the climate it’s the same. It will have it’s time. It can freeze and it can thaw. Sometimes it snows in April. But now it is March. She is not here anymore. She is gone. Where to, I don’t know. Two months ago, in the beginning of January, we have strewed her ashes. But now it is March. I am at home. Like so often. I steam the Brussels sprouts and so forth. But that you already knew. I am having a replay, but that’s what they always say, that after the first part of the story, the second part is directly and immediately a big disappointment. No more subjects for conversation. I talk with a lisp, once in a while. If such is correct English, I don’t know. Maybe we don’t write that anymore. That time has passed by. It will have it’s time. In a hundred years: it will hev its tid. Or something else. It can be like that, just as well. Just like it is freezing. Inside. Actually outside, but I typed inside. It’s a long lane that has no turning. A shudder pulls up my spinal marrow and the wind from outside, just through the window, passes me, into the hall of my house at the water and I walk to the kitchen. The fireplace is on. The sprouts are almost done. I like the sprouts to have a solid bite, some butter, a snuff of salt and nutmeg. That is something you do not want to spurn at a cold winter day in Holland. But that you already knew. Start to become senile. The old age comes with quick steps. Am as fit as a fiddle. Most happily. If all goes on, then one time you’re no longer there. Before you know it. Then he’s got a hold on you. He is. That sounds beautiful. He is. I can smell the earth. The Occident has come. Comes nearer with quick footsteps. In leather trimmed shoes. I walk to the living room. Sit behind the harpsichord and hit the si. That’s all. Resonates quite nice. Who is that man walking on the dyke? I don’t know him. Is quite sure the last time I ever see him. Go to the kitchen. The sprouts are ready. I strain them off and put the ingredients on top. Take a bit. Another one. Nice. Exactly right. Just like the sweet potatoes. Real solid green and white. I like to eat colors. Is healthy. Tomorrow red cabbage. With yellow-green apples. Is just as healthy, but really different. Every day something else. E ve ry. Sounds nice as well. E ve ry. And he is. He and she. We. I put the food on a Delft plate. Go at Safari. Later. At eight the kids are coming and we will go to the hurdy-gurdy at the parvis. They are now at my place. For a few months. They are already in their fifties. And no more kids for a long time. I am old and as fresh as a daisy. Eve is no longer. A tear is falling on the oak. Another one. What an adventures. Our times together. It was beautiful. I love her. Still. It never passes away. Also now when she is no longer here. Absent-minded. That’s how I feel. I am doing fine. Am as fit as a daisy. Only mentally it does not go the way it was before. I am going downhill and sometimes I forget things. Am also sad. Not because of me or the life. The most simple things. Things I just did. Damn. The food. I just finished the book about our live. About all of our adventures. Before I have forgotten it. You never know. For the same account I am taking the other way soon. Are you being run over by a truck. I cannot have that. Have to take a pee. It clinks well in yellow against the porcelain. I can piss like a heron. I lift one leg. Real funny. Now cross-wise like a dog. In the middle of the loo. Are the neighbors still barking outside? Before you know you are no longer there. You it. The end of part two of our series. First part was Blue Earth. Second part as well. Is called part two: HaRPSiCHoRD. Life is over like that. Eve is no longer here. Will never see her again. God dammit I feel totally bullocks. Am never abusive. But now I do. How was it like again? Her voice I can still hear. Her rattling laugh. The sound of her voice. My father’s I forgot. How my mother caressed me, I don’t remember it since a long time. Must have been sweet. Eve always caressed me with great interest. Each nerve she knew to move with full affection. But now not anymore. I need your touch. Like the moon needs the power of the earth. Your slim fingers on my forehead, my eyebrows. I never forget. Your footsteps I see them drawn in the wet sand. I pull the hair from the Paris’ brush and put them in the toilet. Flush them. Fuck the food. I run into the kitchen and take the Delftware from the table. Looks deliciously. The heat springs from the vegetables. Mm. Really delicious and crispy. So, that is delicious. Just enough. I clean the kitchen. The work for today is done. That’s the way it is. Her ash we have put, the three of us: me, Adam, my daughter Evgeniya and stepson Daniil, into ten or so coconuts and let go of them in the middle of the quiet, in the sun bathing, bay of Pattaya. The sea was light and clear, transparent blue. Mammatus clouds floated closer to us. We had never seen them before. According to Evgeniya Eve was hiding behind them. Thought it as well. Was her farewell present. Typical clouds; just like a woolly curled feather-bed. She sat on top of it. The waves became high and wild and we had to sail to the coast quickly. We were sitting under the protection of a tropical wooden roof and toasted to her, to the closed clouds. I tell you we all must die. The mother of our children is no longer. She enriched the earth with her deeds, her thoughts; the sea with her grey, granular ash. The coconuts have sunk for sure when the storm broke loose. Embraced by the sand on the bottom of the sea. Left the living. Out of there the transformation begins. Thanks to the transformation we are born. Are we all. For me the Occident has begun. I sit down in the leather arm-chair in front of the window, pull the curtain aside and look over the land, the sea in sight. A catamaran is skimming over the grey-green waves. My ship is rising his sails soon. My hands are resting relaxed on the wooden arm rests. Why does the treacherous fate divide what he once put together full of love? An old song opens the door in my head. A whiff of wind blows into the living room. I look up from my arm-chair, turn my head to the hall with one hundred mirrors. There is someone standing in the opening of the door.
‘You know who I am,’ he says.
The speaker is an angel. A golden and yellow lady-bird sits on his left shoulder. He closes his eyes and moves his lips. ‘It’s time we should be going.’

The evening sun shines gently
Upon these quiet meadows
Radiating rest and bliss
Upon every creature
It draws light and shade
Upon the flower-strewn field
And on the green grass
The crystalline dew sparkles

Here in the play of breezes
By the happy choir of birds
Profound feelings of rapture climb
In my breast
I breathe sweet joy
Into my head
And grief and sorrow fly from me
Into the mild evening glow

To you, who spread the glow of dusk
About the heavens
And send sweet night-sounds
Across this meadow
To you I devote this heart
Suffused with pure gratitude
It will still throb joyously
Even if once life begins to flee


nederlands, prose | proza

HaRPSiCHoRD: voorschouw hoofdstuk 1

  • Posted By Hendrik Hol
  • on March 1,2009
HET AVONDROOD omspant de laaggelegen horizon en zet de Noordzee in volle lichterlaaie. Formaties cumulus wolken drijven statig hoog in paars, geel en goud. De buren staan op de dijk. Ze hebben geen aandacht voor de zon en zijn trillingen van het avondlied. Ze hebben het aan de stok. Altijd hetzelfde liedje rond etenstijd. Ze lopen uit mijn gezichtsveld; hun stemmen vervagen. Het venster gaat dicht en ik concentreer mij op de dagelijkse werkzaamheden. Vandaag. Ik blijf thuis vanavond. Ga er niet van tussen. Het is koud en druilerig. Begrijp niet waarom ze in deze kou tijd overhebben voor gekibbel. Over een minuut grijnzen ze elkaar weer toe. Altijd hetzelfde liedje. Ik zei het al. De gordijnen schuif ik dicht. De kachel staat op twintig en in de keuken de zoete aardappelen op negentig. Zo ook de spruiten. Gestoomde groenten. Heerlijk Holland. In een huisje aan de dijk. Niet zo ver van Amsterdam. Het waait flink. De wind is fel en tochtig door de kieren. Maar die heb ik niet. Kieren. Alles zit dicht. Een groen huis. Heel functioneel. Van die kou buiten heb ik binnen dus in het geheel geen last. Geen omkijken naar. Behalve als ik naar buiten ga. Dan trek ik het lekker warm om mij heen. Mij hoor je niet klagen. Voor mij is al het weer OK. Of het nu hagelt of de zon schijnt. Ik heb het allemaal net zo lief. Zo gaat dat in de wereld. Met het klimaat buiten idem dito. Het zal zijn tijd wel hebben. Het kan vriezen en het kan dooien. Zo af toe sneeuwt het in april. Maar nu is het maart.
Ze is er niet meer. Ze is vertrokken. Waarheen, dat weet ik niet. Twee maanden geleden, begin januari, hebben wij haar as uitgestrooid. Maar nu is het maart. Ik ben thuis. Zoals wel vaker. Stoom ik de spruiten enzo. Maar dat wist u al. Ik val in herhaling, maar dat zeggen ze altijd, dat na het eerste deel van het verhaal het tweede deel eerst en meteen dan ook helemaal tegenvalt. Geen gesprekstof meer. Ik praat met een slis, so af en toe. Maar dat is Oud-Hollands. Dat schrijven wij niet meer. Die tijd is voorbij. Het zal zijn tijd wel hebben. Over honderd jaar: it soll hev it’s tid. Of iets anders. Dat kan net zo goed. Net zoals het nu vriest. Van binnen. Buiten eigenlijk, maar ik typte binnen. Het kan verkeren. Een rilling trekt door mijn ruggemerg omhoog en de kou van de wind net, van buiten door het venster, trekt langs mij heen, de hal van mijn woning aan het water in en ik loop naar de keuken. De haard staat aan. De spruiten zijn bijna gaar. Ik hou van spruiten met een stevige beet, wat boter en snufjes zout en nootmuskaat. Dat is niet te versmaden op een koude winterdag in Holland. Maar ook dat wist u al. Begin seniel te worden. De ouderdom komt met rasse schreden. Ben wel zo fit als een hoentje. Gelukkig maar. Als dat zo doorgaat dan ben je er niet meer. Voordat je het weet. Heeft ie je te pakken. Ie je. Dat klinkt wel mooi. Ie je. Ik ruik de aarde al. Het avondland is gekomen. Nadert met rasse schreden. In leer getooide schoenen. Ik loop naar de woonkamer. Ga achter de klavecimbel zitten en sla de si aan. Voor de rest niets. Resoneert mooi na. Wie is die man die daar over de dijk loopt? Ken ik niet. Is vast de laatste keer dat ik hem zie. Ga naar de keuken. De spruiten zijn gaar. Ik giet ze af en doe de ingrediënten er bovenop. Neem een hap. Nog een. Lekker. Precies goed. Net als de zoete aardappelen. Echt stevig groen en wit. Ik eet graag van de kleuren. Is gezond. Morgen rode kool. Met geel-groene appels. Is net zo gezond, maar wel anders. Iedere dag weer wat anders. Ie de re. Klinkt ook mooi. Ie de re. En Ie je. Hij en zij. Wij. Ik schep het eten op een bord boerenbont. Ga op Safari. Later. Rond achten komen de kinderen en gaan wij naar het draaiorgel op het kerkplein. Ze zijn nu bij mij. Voor een paar maanden. Ze zijn ook al in vijftig. En allang geen kinderen meer. Ik ben oud en zo fit als een hoentje. Eva is er niet meer. Er valt een traan op het eiken. Nog een. Wat een avonturen waren dat. Onze tijden samen. Het was mooi. Ik hou van haar. Nog altijd. Dat gaat nooit voorbij. Ook nu ze er niet meer is. Verstrooid. Zo voel ik mij. Het gaat goed met mij. Ben zo fit als een hoentje. Alleen geestelijk wil het niet meer zo. Begin af te takelen en soms vergeet ik dingen. Ben ook verdrietig. Niet vanwege mij of om het leven. De meest eenvoudige dingen. Dingen die ik zoëven deed. Verrek het eten. Heb het boek over ons leven net af. Over al onze avonturen. Voordat ik het vergeten ben. Je weet het maar nooit. Voor hetzelfde geld ben ik zo de pijp uit. Word je door een vrachtauto overreden. Dat kan ik niet hebben. Effe pissen. Het klettert goed geel tegen het porselein. Kan pissen als een reiger. Til een been omhoog. Echt lachen. Nu dwars als een hond. Midden in de pot. Staan de buren nog steeds buiten te keffen? Voordat je het weet ben je er niet meer. Je het. Het einde van deel twee van onze reeks. Eerste deel was Blauwe Aarde. Tweede deel ook. Heet alleen deel twee: HaRPSiCHoRD. Het leven is zo voorbij. Eva is er niet meer. Zie haar nooit meer. Godverdomme wat voel ik mij klote. Scheld nooit. Maar nu wel. Hoe was het ook alweer? Haar stem hoor ik nog steeds. Haar klaterende lach. De klank van haar stem. Die van mijn vader ben ik vergeten. Hoe mijn moeder mij streelde, dat weet ik al lang niet meer. Zal wel lief zijn geweest. Eva streelde mij altijd vol belangstelling. Ieder vezeltje van mij wist ze vol genegenheid te beroeren. Maar nu nooit meer. Ik heb je aanraking nodig. Als de maan de kracht van de aarde. Je slanke vingers over mijn voorhoofd, mijn wenkbrauwen. Vergeet ik nooit. Je voetstappen zie ik uitgetekend in het natte zand. Ik trek haren uit de borstel uit Parijs en doe ze in de wc pot. Trek ze door. Verrek het eten. Ren de keuken in en neem het boerenbont van tafel. Ziet er lekker uit. De hitte slaat van de groenten af. Mmm. Echt lekker en knapperig. Zo, dat is lekker. Net genoeg. Ik ruim de keuken op. Het werk voor vandaag zit er op. Zo gaat dat. Haar as hebben wij met z’n drieën; ik Adam, mijn dochter Evgeniya en stiefzoon Daniil, in een tiental kokosnoten gestrooid en midden op de rustige, in de kokende zon badende, baai van Pattaya losgelaten. De zee was licht en helder, transparant blauw. Mammatus wolken dreven later nader tot ons. Hadden wij nog nooit eerder gezien. Volgens Evgeniya zat Eva er achter verborgen. Denk het ook. Was haar afscheidscadeautje. Aparte wolken; net een wollig gekrulde wattendeken. Ze zat er bovenop. De golven werden hoog en wild en wij moesten snel terug varen naar de kust. Wij hebben, onder de beschutting van een tropisch houten dak gezeten, tot haar geproost, naar de dichte wolken. Ik vertel je dat wij allemaal moeten sterven. De moeder van onze kinderen is niet meer. Ze heeft de aarde verrijkt met haar daden, haar gedachten; de zee met haar grijze, korrelige as. De kokosnoten zijn zeker gezonken toen de storm losbrak. Omarmt door het zand op de bodem van de zee. Uit het levende vertrokken. Van daaruit begint de transformatie. Dankzij de transformatie worden wij geboren. Zijn wij allen. Voor mij is het avondland aangebroken. Ik ga zitten in de lederen fauteuil voor het vensterraam, schuif het gordijn opzij en kijk over het land, de zee in zicht. Een catamaran scheert over de grijsgroene golven. Mijn schip hijst binnenkort zijn zeilen. Mijn handen rusten ontspannen op de houten leuning. Waarom scheidt het verraderlijke lot eens wat hij liefdevol heeft samengebracht? Een oud lied opent de deur in mijn hoofd. Een vleug wind waait door de woonkamer. Ik kijk op uit mijn fauteuil, draai mijn hoofd naar de hal met honderd spiegels. Er staat iemand in de deuropening.
‘Je weet wie ik ben,’ zegt hij.
De spreker is een engel. Een goud-geel lieveheersbeestje zit op zijn linkerschouder. Hij sluit zijn ogen en beweegt zijn lippen. ‘Het is tijd dat wij vertrekken.’

De avondzon glanst behaaglijk tot mij
Naar benee over het grazige veld
Ze tekent rust en blijdschap
Een glimlach op eenieders profiel
Een lichtbron stroomt naar benee’
Schaduwen strijken lang en zacht
Teder roeren ze de bloeiende beemd
Over de grasgroene weiden
Stralen druppels de kristallen dauw

Hier in het spel van de westenwind
Klinken vrolijk juichende vogelkoren
Jubelend stijgen immense gevoelens
In mijn rijzende borst omhoog, hoger
Ik adem vol de zoete vreugde
Mijn tempel wordt van stilte vervuld
In mij vloeien kommer en lijden weg
Naar het milde avondschijn

Hij die in het avondrood
De hemel in zijn geheel omspant
En zoet in het nachtelijke gefluit
Op de landerijen het schip doet stranden
Aan jou is mijn edele hart geweid
Dat puur dankbaar gloeit en bloeit
Het slaat nog steeds in volle vreugd’
Als eens mijn lieve leven vliedt


english, prose | proza

blue earth: chapter six

  • Posted By Hendrik Hol
  • on April 30,2008
IT IS DARK. The hermetic black surrounds me. The curtains are drawn like in a cinema with the name “Black Maria”. I see nothing, not even a part of me. I even don’t exist, but again I do, completely alone, nothing in front of me, nothing behind of me. Total rest, no sound, no sigh of wind. Without rudder. Silent. The world, the heaven is empty. Air and light is the only thing in me, deep in my being, as if I am a light white cloud, a cotton wadding blanket that embraces itself. An egg, that’s me. The outside of the chalk shell is dark, the inside is white. Not capable of movement, without guts, fearful to fall into the deep, or to fall up, without seeing the path that is in front of me, am I. In this dizziness, where there is no beginning and no end, is only a little nagging voice, that tells me to feel free, ready to jump. I want to find a home, a safe harbor, wonderland, somewhere, something, a place where I can live, a place in rainbow country where the prism breaks through space. I am space in this emptiness, in this nothing. With all of my powers and I do not own much of it, I start to move and stumble, fall, I am like stone and air, the consciousness is only there, the only security, again and once more.

I know there must be a way outside, something must be there, I know that I think, I am here, existing consciousness, space and I try to go down below, search for the lowest low in this place, or am I searching a place in the highest heights? I fall on my knees, without having knees, feel with my hands, without having hands and I caress the ground, the warm stone, without being capable to caress. I am air, water, fire, earth, without having these properties. Inch by inch I crawl in a direction, but I do not know where this path will lead me, or a notion of where it will lead to, where the movement is, how I can find the way out of this darkness. Waiting for life to begin, to wake up in a body and to reach thus at the other side. A deep longing precedes the creation.

Without any notion of time and space, it can be a day, a week, a year, centuries, I hear a sound, the dripping of water on stone, on my head, without owning a head. The water drips for ages and with every drip I grow. I move further and I notice that the sound becomes clearer, without being able to hear. Suddenly the sound is louder, even ear deafening, a majestic sound of streaming water fills explosively my ears. Only I do not posses ears. I fall beneath, over the edge, deeper and deeper into the void. I fall deep because of the falling water and drink like a dog does. But a dog, I am not.

Still I cannot see anything. I am benumbed in my legs, my arms, weak in my heart and lungs. I move reluctantly through the water, till my knees, my testicles, belly, up to my skin, but I do not posses any of these external qualities, still I am only the thought of legs, arms, lungs, knees, testicles, belly and chin. A vision of light in the dark ocean.

The water is a secret, comfortable and warm. She streams so wild that I can hardly keep my balance.

I feel no more ground under my feet, so I let go of all will and let the stream carry me, in a direction that I do not know. I bump my head against a stone. I taste the sensation of my senses without knowing what senses are and I am panicking because I almost don’t have any air to breath. But gills I do not own, just as lungs are unexploited terrain for me.

Returning is impossible, the stream too strong, there’s nothing to do against it and I am carried by the floating water. I must let go, the will to become is bigger than I am, I dive deeper and deeper, no, do I rise up into the starry heavens? As hard as possible I swim to find my way out of this critical situation, I want to breath, but I cannot, loose every control, the being of conscious is stronger than the physical being. The water takes me away. I do not know how long it takes and my lungs break open, snapping at air, the water streams inside and I cough, sneeze out the water; I breathe oxygen. I breath. I live. My head hurts, my eyes open up to look at the environment.

I only see little parts, my fingertips, bit by bit I become a form, a glimpse of what surrounds me and I see a shadow from afar, a silhouette of a kneeling woman. She raises her hands in prayer. For the first time I am moved by something that is outside of me and such even when I do not know what and who I am myself.

An other.

The ceiling of the cave I am in is low and I crawl further on hands and knees. I follow the path in the direction of a less grey area, in the direction where I think to find an opening, to raise the veil of my confusion. Searching for the outside.

This space is big enough to stand and even with raised hands I cannot touch the roof of the cave. I see a little clearer, before me I see a stalagmite, light from afar opens up a woman’s shadow on the wall. Next to this shadow I see another shadow in the form of a silhouette of a man, only one meter from the shadow of the woman. I look around and try to find the direction of the light, because if there are shadows, there must be a source that brings on the light and I do see a small opening, a shrill light from a distance.

I turn around, in the direction of the two shadows. I wait some time and it seems as if they stand closer to each other, as if there is movement in the silhouettes. They touch each other, almost, the man and the woman. I am surprised, bewildered.

The woman is tall, has full lips, a high forehead and long, waiving hair. The man is a little longer and has a sharp profile, a nose in a straight line. His lips are thin and the cheeks are round like apples, just as those of the woman. In a short time the two silhouettes are coming closer and even more close. The lips of the woman and those of the man touch each other, they kiss each other, they mingle little by little.

I am surprised by these happenings, although it is what I want to, what the consciousness says to me, has instructed me, the jump, the cool water, the existence, through the intimacy of these stalagmites, that throw enlightened shadows on the wall, that express their love free and easy. I do not know what to do.

The shadows flow into each other and leave a vague imprint on the wall of the cave. They have become one.

I stand up and walk in the direction of the light that shines. With every step the light becomes more clear. I have free sight, the cave and the outside break open. Above at the left is a big hole, the edges are grown with big plants and trees. Above the hole the sky is clear and blue, little clouds float over slowly and further, right from me I recognize a second opening on the same level and I follow the path that shows.

Before I reach the exit of the cave, I see in the wall on the right the profile of a man that apparently is cut out. When I take a step upfront the profile is absent, when I take a step backwards, then the profile in the wall is not visible. Only on this little place, with the eyes directed up right, only here it shows that the wall reveals a sharp nose, deep eye sockets, a firm pronounced chin. His forehead is crowned with a high forelock.

The time is far before the beginning of history and I make my way outside of the cave.


nederlands, prose | proza

blauwe aarde: hoofdstuk 6

  • Posted By Hendrik Hol
  • on April 30,2008
HET IS DONKER en ik word omringd door het hermetische zwart. De gordijnen zijn dicht als in een cinematheek met de naam “Zwarte Maria”. Ik zie niets, zelfs niet een deel van mij. Ik besta niet eens, maar toch weer wel, helemaal alleen, niets voor mij, niets achter mij. Totale rust, geen geluid, geen zuchtje wind. Zonder roer. Zwijgend. De wereld, de hemel is leeg. Lucht en licht is het enige in mij, diep in mijn wezen, net of ik een lichte witte wolk ben, een katoenen wattendeken die zichzelf omarmt. Een ei, dat ben ik. De buitenkant van de kalken schaal is donker. De binnenkant is wit. Niet in staat om te bewegen, zonder durf, angst om in het diepe, of omhoog te vallen, zonder het pad te zien dat voor mij is, ben ik. In deze duizeling, waar geen begin is en geen einde, is slechts een heel klein zeurend stemmetje, dat vertelt dat ik mij vrij moet voelen, klaar om te springen. Ik wil een thuis vinden, een veilige haven, wonderland, ergens, iets, een plek waar ik kan leven, een plek in regenboogland waar het prisma de ruimte doorbreekt. Ik ben ruimte in deze leegte, in dit niets. Met al mijn krachten en daar bezit ik niet veel van, begin ik te bewegen en stommel, val, ik ben versteend en lucht, het bewustzijn is alleen daar, de enige zekerheid, opnieuw en nog een keer.

Ik weet dat er een weg naar buiten is, iets moet er zijn, ik weet dat ik denk, ik ben hier, bestaand bewustzijn, ruimte en ik probeer om naar beneden te gaan, zoek naar de laagste plaats in dit zijn, of zoek ik een plaats in de hoogte? Ik val op mijn knieën, zonder knieën te bezitten, tast met mijn handen, zonder handen te hebben en ik streel de grond, de warme steen, zonder in staat te zijn om te strelen. Ik ben lucht, water, vuur, aarde, zonder deze eigenschappen te bezitten. Centimeter voor centimeter kruip ik in een richting, maar ik weet niet waar dit pad mij zal leiden, of ik bemerk waar ik naartoe kan gaan, waar de beweging is, hoe ik de weg uit deze duisternis kan vinden. Wachtend op het leven om te beginnen, om wakker te worden in een lichaam en zo de andere zijde te bereiken. Een diep verlangen gaat aan de schepping vooraf.

Zonder enige notie van tijd en ruimte, het kan net zo goed een dag zijn, een week, jaren, eeuwen, hoor ik een geluid, het druppen van water op steen, op mijn hoofd, zonder een hoofd te bezitten. Het water drupt een eeuwigheid en bij iedere drup groei ik. Verder beweeg ik en ik bemerk dat het geluid helderder wordt, zonder te kunnen horen. Plotseling is het luider, oorverdovend zelfs, een majestueus geluid van stromend water vult explosief mijn oren. Alleen bezit ik geen oren. Ik val naar beneden, over een rand, dieper en dieper in het niets. Ik val diep door het meevallende water en drink als een hond het doet. Echter een hond, dat ben ik niet.

Nog steeds kan ik niets zien. Ik ben verkleumd in mijn benen, mijn armen, zwak in mijn hart en longen, ik beweeg mij schoorvoetend door het water, tot mijn knieën, mijn testikels, buik, tot aan mijn kin, maar ik bezit nog geen van deze uiterlijke eigenschappen, nog steeds ben ik enkel de gedachte van benen, armen, hart, longen, knieën, testikels, buik en kin. Een visie van licht in de donkere oceaan.

Het water is een geheim; comfortabel en warm. Ze stroomt zo wild dat ik mij met moeite in balans kan houden.

Ik voel geen grond meer onder mijn voeten, dus laat ik alle wil gaan en laat mij met de stroom meevoeren, in een richting die ik niet ken. Ik stoot mijn hoofd tegen een steen. Ik proef de diepe sensatie van mijn zintuigen zonder te weten wat zintuigen zijn en ik raak in paniek omdat ik helemaal onder water ben en bijna geen lucht meer heb om te ademen. Maar kieuwen bezit ik niet, net als longen voor mij onontgonnen terrein zijn.

Terugkeren is onmogelijk, de stroom te sterk, er is niets tegen te doen en ik laat mij meevoeren door het golvende water. Ik moet los laten, de wil om te worden is groter dan ik het ben, ik duik dieper en dieper, nee, stijg ik omhoog de sterrenhemel in? Zo hard mogelijk zwem ik om zo een weg uit deze benarde situatie te vinden, ik wil ademen, maar ik kan het niet, verlies iedere controle, het bewust zijn is sterker dan het fysieke zijn. Het water sleurt mij mee. Ik weet niet hoe lang dit duurt en mijn longen breken open, happend naar lucht, het water stroomt naar binnen en ik hoest, proest het water uit; ik adem zuurstof. Ik adem. Ik leef. Mijn hoofd doet pijn, mijn ogen openen om de omgeving op te nemen.

Ik zie slechts stukjes, mijn vingertoppen, beetje bij beetje neem ik een vorm aan, een glimp van wat mij omringd en ik zie een schaduw in de verte, een silhouet van een knielende vrouw. Ze heeft haar handen in gebed. Voor het eerst word ik geroerd door iets wat buiten mij is en dat terwijl ik niet eens weet wat en wie ik ben.

Een ander.

Het plafond van de grot waarin ik mij bevind is laag en ik kruip verder op handen en voeten. Ik volg het pad in de richting van een minder grijs gebied, in de richting waar ik een opening denk te vinden, om zo de sluier van mijn verwarring op te lichten. Op zoek naar het buiten.

Deze ruimte is groot genoeg om te kunnen staan en zelfs met gestrekte armen kan ik het dak van de grot niet aanraken. Ik zie iets duidelijker, voor mij zie ik een stalagmiet, licht van ver ontluikt op de wand de schaduw van een vrouw. Naast deze schaduw neem ik een andere schaduw waar, in de vorm van het silhouet van een man, slechts een meter van de schaduw van de vrouw. Ik kijk rond en probeer de richting te vinden van het licht, want als er schaduwen zijn, moet er tevens een bron zijn die dit teweeg brengt en ik zie een kleine opening, een schel licht in de verte.

Ik draai mij weer om, in de richting van de twee schaduwen. Ik wacht een tijd en het lijkt alsof ze dichter bij elkaar staan, alsof er beweging in de silhouetten zit. Ze raken elkaar bijna aan, de man en de vrouw. Ik ben verrast, uit het lood geslagen.

De vrouw is lang, heeft volle lippen, een hoog voorhoofd en lang, golvend haar. De man is iets langer en heeft een scherp profiel, de neus in een rechte lijn. Zijn lippen zijn dun en de wangen zijn rond als appeltjes, zoals die van de vrouw. In korte tijd komen de twee silhouetten op de wand dichter bij elkaar en nog dichter. De lippen van de vrouw en die van de man raken elkaar, ze kussen elkaar, ze vermengen zich beetje bij beetje.

Ik ben verrast door deze gebeurtenissen, hoewel het wel is wat ik wil, wat het bewustzijn tot mij zegt, mij heeft opgedragen, de sprong, het koele water, het bestaan, door de intimiteit van deze stalagmieten, die verlicht schaduwen op de muur werpen, die ongegeneerd hun liefde ten toon spreiden. Ik weet niet wat te doen.

De schaduwen vloeien in elkaar en ze laten een vage indruk achter op de muur van de grot. Ze zijn één geworden.

Ik sta op en loop in de richting van het licht dat schijnt. Bij iedere stap wordt het licht helderder. Ik heb vrij zicht, de grot en het buiten breken open. Linksboven is een groot gat, de randen zijn begroeid met grote planten en bomen. Boven het gat is de lucht helder en blauw, kleine wolken drijven langzaam over en verderop, rechts van mij herken ik een tweede gelijkvloerse opening en ik volg het pad dat wijst.

Voordat ik de uitgang van de grot bereik, zie ik in de rechterwand het profiel van een gezicht die blijkbaar in de wand is uitgehakt. Indien ik een stap naar voren doe is het profiel afwezig, doe ik een stap naar achteren, dan is het profiel in de wand niet waarneembaar. Alleen op deze ene kleine plek, met de ogen naar rechtsboven gericht, alleen op deze plaats is te zien dat de wand een scherpe neus onthult, diepliggende oogkassen, een stevig geprononceerde kin. Zijn voorhoofd wordt bekroond met een hoge kuif.

De tijd is ver voor het begin van de geschiedschrijving en ik begeef mij uit de grot.


hendrik hol contact photography people and portraits essays and poetry webshop welcome
search
recent posts
  • tijdschrijver mmxxiv [2024] – timewriter mmxxiv [2024] December 12,2024
  • at random 1 – 20 reissue 2021 December 30,2021
  • willekeur 1 – 20 heruitgave 2021 December 30,2021
  • activisor January 1,2021
  • what’s at stake February 15,2017
  • at random 2 an exhibition full of words and images March 2,2016
  • at random 3 the cut facets of the highest omniscience March 22,2015
categories
  • e-books (6)
  • english (44)
  • essays (8)
  • nederlands (8)
  • other (1)
  • photography (2)
  • poetry (39)
  • prose | proza (4)
photography portfolio
  • an introduction
  • a la recherche du temps claude monet
  • abstract
  • amsterdam cityscape
  • beauty of immortality
  • burned earth
  • earth is flowering
  • greecis
  • indians, the
  • painting at heart
  • people and portraits
  • santorini analogue
  • santorini digital
  • sculptures and statues
  • trees – forms
  • triptychs
pages
  • cart
  • checkout
  • contact
  • essays and poetry
  • hendrik hol
  • my account
  • photography
  • webshop
  • welcome
essays + poetry
  • tijdschrijver mmxxiv [2024] – timewriter mmxxiv [2024]
  • at random 1 – 20 reissue 2021
  • willekeur 1 – 20 heruitgave 2021
  • activisor
  • what’s at stake
  • at random 2 an exhibition full of words and images
  • at random 3 the cut facets of the highest omniscience
  • the angel is back
  • at random 4: the choired cord of pure desire
  • timewriter mmxv 2015
  • at random 5: breathing the vitality in each cell
  • greecis
  • tijdschrijver mmx
  • tabula rasa
  • the vision of the [non] implicit [world] [dis]order
  • sit still
  • unfollow
  • the hidden place
  • the irreversibility of the meanings
  • man computer dialogue
  • the printed space
  • strings of pure desire
  • the legacy of the landscape
  • united colors of three wise men
  • who lurks behind the sight
web shop
  • at random 1 - 20
  • books
  • e-books
  • greecis
  • photo books
  • photographs
  • poetry books
  • tijdschrijver - timewriter
  • volcano's view
  • willekeur 1-20
all content © copyright by hendrik hol | hendrik hol amsterdam 2008-2025 |